„Już sama moja pracownia jest podejrzana. [… ] pokój, w którym »tworzy się poezję« to nieciekawy pokój”. W ten sposób o swojej poetyckiej pracowni pisał Tadeusz Różewicz (Komentarz z tomu Formy, 1958). Sam jednak, na różne sposoby, uchylał drzwi do owego pokoju, udowadniając, że „tworzenie poezji” (prozy, dramatu) jest spektaklem pasjonującym.
W latach 1914–1920 polscy pisarze walczyli w Legionach, w kampaniach Wielkiej Wojny, byli korespondentami wojennymi, pracownikami propagandy wojskowej. Jako świadkowie uwiecznili działania przygotowujące do życia w niepodległej Polsce. W dwudziestoleciu międzywojennym swobodnie uprawiali swą twórczość, a po wybuchu II wojny światowej znów stanęli przed wyzwaniem utraty suwerenności.
"Marian Hemar należał do relatywnie niezbyt licznego spośród przedstawicieli polskiej inteligencji grona konsekwentnych i szczerych antykomunistów, tych, którzy nie ulegli syrenim śpiewom komunistycznych agentów."
Po znakomitym tomie rozpraw i materiałów do biografii Stanisława Ignacego Witkiewicza - "Witkacego portrecie wielokrotnym" - prof. Janusza Deglera przedstawiamy drugi obszerny zbiór jego tekstów, stawiający gmach biografii i dziejom recepcji twórczości Witkacego.
W podręczniku omówione zostały regulacje zawarte w dwóch aktach prawnych – ustawie z 28.2.2003 r. – Prawo upadłościowe i ustawie z 15.5.2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne – normujących problematykę postępowań prowadzonych w przypadku niewypłacalności bądź zagrożenia niewypłacalnością przedsiębiorców i innych podmiotów objętych ich zakresem podmiotowym.
Prezentowana monografia poszerza granice polskiej literatury obozowej – zrazu ograniczanej do literatury lagrowej (dotyczącej niemieckich nazistowskich obozów koncentracyjnych i ośrodków zagłady), do której dodano z czasem literaturę łagrową (odnoszącą się do obozów sowieckich, zwłaszcza obozów pracy przymusowej).
W książce Anny Rzymskiej proza i poezja wzajemnie się dopełniają. Związki, jakie zachodzą między nimi, tworzą rodzaj myślowego koła. W jego centrum jest Rymkiewicz eseista; na jego okręgu zaś Rymkiewicz poeta starający się dostrzec niewidzialne centrum. Pisarz ożywia martwe – wydawałoby się – okruchy pamięci kultury śródziemnomorskiej i polskiej, litewskiej i żydowskiej; stają się one żywym materiałem jego pamięci.
