Czy można zapomnieć o traumatycznych wojennych przeżyciach? O tym rozmawiano na spotkaniu Dyskusyjnego Klubu Książki, które odbyło się 11 października. Przedmiotem dyskusji była książka Anny Janko Mała zagłada. Autorka rozmawia w niej ze swoją matką Teresą Ferenc, która jako dziewięcioletnia dziewczynka przeżyła pacyfikację wsi Sochy na Zamojszczyźnie. W odwecie za pomoc partyzantom Niemcy zrównali z ziemią całą wieś, a jej mieszkańców rozstrzelali. Matka autorki wraz ze swoim młodszym bratem i siostrą cudem ocaleli z masakry. Mała Tereska była świadkiem śmierci swoich rodziców. Jak uporać się z taką tragedią i wieść szczęśliwe życie? Każdy z nas ma inną wrażliwość i inaczej radzi sobie z bolesną przeszłością. Matka autorki długo nie umiała poradzić sobie z przeżytym koszmarem, była osobą chłodną, wycofaną, często płaczącą, kapryśną. Jej relacje z córką nie były najlepsze. Klubowiczki zgodnie stwierdziły, że praca nad książką była potrzebna zarówno matce, jak i córce, by raz na zawsze zmierzyć się z tragicznymi wydarzeniami i przejść do porządku nad wojenną przeszłością. Wszystkie zwróciły uwagę na piękny, poetycki język oraz ogrom pracy jaki autorka włożyła w napisanie książki, rozmawiając z członkami rodziny, świadkami, przeglądając archiwa i liczne publikacje. Na końcu książki znajduje się wykaz spalonych domów ze wsi Sochy i dokładne informacje o ich mieszkańcach. Mała zagłada to książka bardzo poruszająca, szczera, osobista, smutna i zarazem piękna. Godna plecenia.
