Słyszeliście kiedyś o greckiej wyspie Spinalonge? To miejsce, które zwiedza się w ciszy, skupieniu, z najwyższym szacunkiem do tego, co się na niej uchowało. Stojąc na brzegu, nie można oprzeć się wrażeniu, by zanurzyć się w myśli tych, którzy, patrząc na horyzont, byli pewni, że nigdy z niej nie wrócą, pozostawiając swoich bliskich i przyjaciół, odchodząc w niewiedzy. Wyspa zamieszkiwana przez osoby nieuleczalnie chore na dżumę, sama w sobie stanowi pomnik dawnych czasów. Autorka idzie o krok dalej i utrzymuje książkę w formie pamiętnika, ciekawi ją świat widziany oczami osoby trędowatej, jej ból, zewnętrzny i wewnętrzny, piętno, z jakim zostaje porzucona. Poza tym wie, że za chwilę wszystko może się skończyć, nie ma już dla niej nadziei. Narracja prowadzona jest z perspektywy dwójki bohaterów, między którymi pojawiają się urywki z pamiętników zachowanych przez stulecia. Aga zdaje się być osobą, która po części straciła nadzieję na lepsze jutro. Powierzchownie wszystko jej się udaje, ale uczuciowo odczuwa pustkę, której, jak jest przekonana, niczym nie da się już zapełnić. Mirek, pasjonat i wykładowca filologii antycznej wybiera się na wyspę ciszy z pobudek naukowych, jednak nie zdaje sobie sprawy, jak silnie to miejsce go zmieni. Jak odmieni ich oboje. Jak w całkowitym milczeniu będą potrafili znaleźć siebie nawzajem i swoje dawno zapomniane “ja”. Aga i Mirek nauczą się pokory do życia i przede wszystkim chęci do niego, chociaż droga do objawienia będzie pełna bolesnej refleksji. Autorka nie chce od razu łączyć wszystkich wątków, rzuca czytelnikowi nić Ariadny i ma nadzieję, że będzie chciał podążyć za nią.
https://www.taniaksiazka.pl/szepty-z-wyspy-samotnosci-magda-knedler-p-1370551.html?q=szepty+z+wyspy+samotno%b6ci&sgtype=prodonecol
