WIELOWYMIAROWA OPOWIEŚĆ, W KTÓREJ ZACZYTAŁY SIĘ MILIONY CZYTELNIKÓW NA CAŁYM ŚWIECIE
HERTFORDSHIRE, 1852. William, przyrodnik, właśnie wpadł na genialny pomysł, jak zrewolucjonizować konstrukcję ula. Nie wie jednak, że równolegle nad tym samym projektem pracuje inny wynalazca…
Lato 2002 roku. Czekając na powrót rodziców z wielkiego miasta, siedmioletni Szymon układa monety na torach. Nie wie, że jego życie już nigdy nie będzie takie, jak dotychczas.
Tadeusz Linkner w swej książce zgromadził obszerny materiał literacki, co pozwoliło mu przeprowadzić analizę całościowo potraktowanej twórczości Żeromskiego pod bardzo różnym kątami – występujących w niej idei, tematów, form wypowiedzi, gatunków literackich, stylu wypowiedzi, a także intertekstualności.
Szkice pisane przystępnym językiem, a przy tym zachowujące walor pracy naukowej, są barwną opowieścią o różnych aspektach twórczości i biografii Conrada. Blüth pytał o psychologiczne powody młodzieńczej decyzji opuszczenia kraju przez przyszłego pisarza, tropił związki jego biografii z twórczością, analizował pesymistyczny, choć wolny od rozpaczy światopogląd Conrada.
Biologia i teodycea jest próbą odczytania dzieła Czesława Miłosza w świetle opozycji między obrazem świata, jaki narzuca nauka, a wyobraźnią religijną i duchowym wymiarem sztuki poetyckiej. O ile doniosłość tej opozycji wydaje się czymś oczywistym w horyzoncie myśli i twórczości Noblisty, o tyle badanie jej antropologicznych i artystycznych konsekwencji natrafia na poważne trudności.
Książka podejmuje próbę opisu pojmowania gatunków dziennikarskich w różnych obszarach językowych (polskim, angielskim, niemieckim, francuskim, hiszpańskim, włoskim, rosyjskim i węgierskim) i jest pierwszą tego rodzaju publikacją w Polsce, która przybliża różnorakie teorie i pojęcia gatunków, pomaga uchwycić różnice w ich rozumieniu w wybranych krajach Europy.
Uprawiany co najmniej od czasów Montaigne'a, esej stał się w XX wieku jednym z najważniejszych gatunków literackich, równie istotnym jak wiersz liryczny, poemat czy powieść. Sięgali po niego także najwybitniejsi pisarze polscy: Witold Gombrowicz, Zbigniew Herbert, Czesław Miłosz, Jerzy Stempowski. Grunt pod ich dokonania przygotowali twórcy wcześniejszego stulecia, m.in. Aleksander Świętochowski, Wiktor Gomulicki, Zenon Przesmycki (Miriam).
Mimo że od ukazania się Faraona, czwartej powieści Bolesława Prusa, minęło prawie 120 lat, wciąż nie jest to utwór wnikliwie przebadany i zanalizowany. Powieść z całą pewnością zasługuje na ponowną uwagę historyka literatury – nie tylko z racji faktu, iż napisał ją jeden z najważniejszych prozaików polskich XIX wieku i najoryginalniejszych myślicieli swego czasu.
Książka Przemysława Pietrzaka prezentuje związki pomiędzy powieścią i prasą w ostatnich trzech dekadach XIX wieku z pewnym „wychyleniem” w czasy późniejsze. Pokazuje, że powieść tego okresu to nie tylko literatura zamieszczona w prasie, lecz także kompozycja na różne sposoby współpracująca z kontekstem gazetowym stron.
