Książka Jana Błońskiego gromadzi pisane na przestrzeni wielu lat studia, eseje, analizy i szkice o twórczości Czesława Miłosza. Autor sytuuje poezję i eseistykę Miłosza w najważniejszych dla niej kontekstach, a przede wszystkim z niezrównaną przenikliwością interpretuje jej głębokie sensy i kształt artystyczny, zawartą w niej wizję świata, filozofię i eschatologię.
Pół wieku po książkach Kazimierza Wyki („Pan Tadeusz”. Studia o poemacie oraz „Pan Tadeusz”. Studia o tekście) polscy czytelnicy otrzymują nową, znakomitą monografię Mickiewiczowskiego eposu. Trzeba jeszcze zapytać, o jakiej metafizyce myślimy. O fundamentach, które stworzył Arystoteles, a dla myśli chrześcijańskiej przystosował Tomasz z Akwinu? A może o metafizyce kartezjańskiej, Mickiewiczowi przecież znanej?
Książka Jacka Łukasiewicza to praca wybitnego literaturoznawcy i przyjaciela Stanisława Grochowiaka, który jako krytyk literacki towarzyszył poecie w zasadzie od debiutu po ostatnie utwory. Łukasiewicz zabiera czytelnika w podróż po twórczości Grochowiaka, w trakcie której tłumaczy i omawia poezję przyjaciela, niekiedy odkrywa przed nami nieznane i trudno dostrzegalne aspekty utworów autora Płonącej żyrafy.
Balladyna ma wiele oblicz. Raz odcina głowę, bo taki ma kaprys; innym razem potrafi zabić po cichu, a winę zrzucić na kogoś innego. Jest pełna nienawiści i nie przebiera w środkach w dążeniu do realizacji swoich planów. Manipuluje, kłamie, oszukuje, zabija. Zło kusi ją od dziecka. Ma bardzo dobrą pamięć i nie zna litości. Czasem skrywa się pod innym imieniem. Bella, Beata, B., Sandra, Waleria, a nawet Al Bandyn.
Książka Henriego Lewiego to jak dotąd jedyna napisana i opublikowana w języku francuskim monografia twórczości literackiej Brunona Schulza. Proza Schulza została tu określona jako w dwojakim sensie „biała”. Po pierwsze dlatego, że przemilcza dramat osobistych losów pisarza, po drugie, bo przemilcza dramat jego rodziny, polskich Żydów i całej ówczesnej Polski. Zarówno życie osobiste, jak i rzeczywistość lat trzydziestych są dla Schulza źródłem cierpienia.
Religijne czy też antyreligijne wiersze Różewicza winny być czytane w kontekście znaczeń religii chrześcijańskiej (zasadniczo katolickiej, miejscami protestanckiej), a w szczególności w odniesieniu do symboli biblijnych. Nie ulega bowiem wątpliwości, że biblijne toposy, zdarzenia, postacie, symbole, a także sam język biblijny są tym żywiołem, w którym wiersze Różewicza są zanurzone.
Autorzy kolejnych rozdziałów monografii rzucają nowe światło na tytułowe, wydawałoby się, już wielokrotnie opracowane tematy i na pierwszy rzut oka ostatecznie rozwiązane problemy aksjologiczne, poznawcze czy tożsamościowe.
Monografia zawiera artykuły prezentujące studia nad wybranymi przekładami Leśmianowskiej twórczości literackiej (funkcjonującej współcześnie – zwłaszcza w wersji poetyckiej – między innymi w językach angielskim, rosyjskim, ukraińskim, niemieckim, hiszpańskim, włoskim, słowackim, czeskim, niderlandzkim).
Analiza twórczości Dąbrowskiej nie skupia się na tym, co w tekście zostało symptomatycznie ominięte lub stłumione, lecz wsłuchuje się uważnie w to, co w tekście zostało wypowiedziane. To właśnie takiej lektury domaga się dziś wielowątkowa twórczość Dąbrowskiej.
W kolejnym, trzecim już tomie cyklu Obrazy Boga w literaturze polskiej XX i XXI wieku, zatytułowanym Przełom XX i XXI wieku, badacze podejmują namysł nad sposobami mówienia zarówno o Bogu, jak i o kwestiach-w szerokim sensie- metafizycznych, teologicznych czy związanych z problematyką niewyrażalnego, zwłaszcza w poezji najnowszej.
