W książce Anny Rzymskiej proza i poezja wzajemnie się dopełniają. Związki, jakie zachodzą między nimi, tworzą rodzaj myślowego koła. W jego centrum jest Rymkiewicz eseista; na jego okręgu zaś Rymkiewicz poeta starający się dostrzec niewidzialne centrum. Pisarz ożywia martwe – wydawałoby się – okruchy pamięci kultury śródziemnomorskiej i polskiej, litewskiej i żydowskiej; stają się one żywym materiałem jego pamięci. Rymkiewicz historyk literatury herbu Tuhan poszukuje też mitycznych początków własnego rodu, a także tych rzeczywistych. Odnajduje w literaturze polskiej mickiewiczowskie miejsce – jezioro Świteź, gdzie przedtem – według ballady wieszcza Świtezianka – było miasto rządzone przez Tuhana. Spisuje więc dyskretnie mityczne początki kręgu kultury śródziemnomorskiej, narodu i rodu, z którego się wywodzi.
